نقش پروژه آبخوانداری چنداب در کاهش اثرات فرسایش بادی
پذیرفته شده برای پوستر
اصل مقاله (1.77 MB)
کد مقاله : 1032-SCWDUST (R1)
نویسندگان
1پژوهشکده حفاظت حاک و آبخیزداری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
2مربی بخش تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان گیلان، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، رشت، ایران
3پژوهشکده حفاظت خاک و آبخیزداری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
4پژوهشکده حفاظن خاک و آبخیزداری، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی
چکیده
مهار بیابان‌زایی از طریق پخش سیلاب علاوه بر تغذیه سفره‌های زیرزمینی، به علت وجود مواد معلق موجود در سیلاب، در احیای زمین‌های به شدت تخریب شده و کاهش حساسیت ذرات خاک نسبت به فرسایش بادی موثر است. ایستگاه تحقیقاتی، آموزشی و ترویجی پخش سیلاب بر آبخوان چنداب در سال 1375 در سطحی معادل 2000 هکتار از اراضی ملی روی مخروط-افکنه‌ای با رسوبات درشت‌دانه باقی‌مانده از جریانات رودخانه‌ای دوران چهارم در شهرستان پاکدشت ورامین احداث شد. حوضه بالادست عرصه پخش سیلاب عمدتاً از سازندهای ریزدانه مارنی حساس به فرسایش تشکیل شده است، لذا حجم آورد رسوب هر رخداد سیل در محل سیل‌گیری و عرصه پخش قابل توجه است. عرصه پخش سیلاب چنداب با کنترل بیش از 22 میلیون مترمکعب آب نقش قابل توجهی در کنترل سیل و رسوب داشته و در شرایط خشکسالی با تزریق بیش از 5/13 میلیون مترمکعب آب به آبخوان عملکرد قابل قبولی داشته باشد. پخش سیلاب موجب تغییرات قابل توجه در خصوصیات خاک و پوشش گیاهی منطقه طرح شده است. در این مقاله برخی ویژگی‌های خاک، پوشش زنده گیاهی و وضعیت رویش درختان دست کاشت در شبکه گسترش سیلاب منطقه به منظور کنترل فرسایش بادی مورد بررسی قرار گرفته است. تغییر بافت خاک منطقه چنداب به بافتی متوسط، افزایش ماده آلی، افزایش پوشش گیاهی، همگی حاکی از کاهش فرسایش بادی در منطقه داشته که از ویژگی‌های بارز شبکه‌های پخش سیلاب می‌باشد. پخش سیلاب به همراه کاشت درخت نقش موثری در کاهش فرسایش بادی این منطقه ایفا نموده است.
کلیدواژه ها
موضوعات